Ik geloof dat veel van mijn generatie zijn opgevoed om "Jaws" -series te zien! Ik moet toegeven: deze film heeft zeker een verkeerd effect op onze geest gehad met foto's van haaien die graag menselijke vlees proeven en aanvallen om hun familieleden te wreken! Eigenlijk achtervolgde dit idee me tijdens mijn tienerjaren dat elke keer dat ik in de zee zwem, ik zal worden aangevallen door een haai!
Toch was het een lokaal tv-programma over het prachtige leven onder de zee dat me de moed gaf om na te denken over leren duiken, om deze geheime wereld te verkennen. Een reden waarom ik 13 jaar geleden besloot om te leren duiken in de Rode Zee.
Duiken in de Rode Zee en het verkennen van de afgrond verborgen onder het serene oppervlak van turkoois water is zo'n zelfvervullende ervaring. De schatten van koraalriffen, het zeeleven en verschillende soorten vissen en maritieme wezens bieden elke enthousiaste duiker de unieke mogelijkheid om onderwater te mediteren. Telkens als ik in het blauw sta, krijg ik een gevoel van onvergelijkbare vrijheid en innerlijke vrede, in de mate dat ik altijd denk "hoe zou het voelen om een ipod met oortelefoons te hebben terwijl je een ander gevoel van gebrek aan zwaartekracht ervaart?" .
Het was november 2015, waar ik een week lang naar Safari ging duiken met Dive Hurghada in het zuiden van de Rode Zee, sites genaamd Daedalus, Elphinstone en Brothers. Deze sites zijn het meest bekend voor verschillende soorten haaien (oceanische witte punt, grijze haai, tijgerhaai, hamerhaaien). Ze worden ook gekenmerkt door een aanzienlijke moeilijkheidsgraad.
Tijdens de opdracht van de gids voelde ik me heel angstig. Het idee om een zware duik te nemen, met de mogelijkheid om een haai van aangezicht tot aangezicht te ontmoeten, was zo'n intimiderende gedachte dat ik serieus overwoog om uit te wijken en de rest van de groep zonder mij te laten gaan. Toch was het mijn gevoel van avontuur en kleine durf die me ertoe brachten om te springen en te ontdekken.
Tijdens mijn eerste duik had ik het rif op mijn rechterschouder en het blauw aan mijn linkerhand. Rustig zwemmen op een diepte van 25 meter, kijkend naar Nudibranches en clownvissen en anemonen, hoorde ik het gerammelgeluid van onze gids. Ik keek waar hij in het blauw wees, en ik zag een Oceanische witte punt. En het eerste idee dat bij me opkwam was: "Is dit de HAAI? De koning van de oceaan? De grote terrorist onder de zee? "..." Wel ", dacht ik sarcastisch:" HET IS ENKEL EEN VIS "! en ik bleef maar bewegen. Ernstig!! Precies daar en daar, in de veiligheid van het rif, en de groepering van mijn mededuikers, die een haai op een afstand van 10 meter in het blauw ziet, ziet het er net uit als elke andere vis in de zee ... net iets groter.
Tijdens mijn tweede duik brachten we 55 minuten door met het kijken naar koralen en kleine vissen en tegen het einde van de duik, op 5 meter voordat ik opstijgde naar de boot, bevond ik me op 3 meter afstand van een oceanische witte punt rond ons, de groep controlerend en toen hij eenmaal voelde dat de afstand gevaarlijk dichter bij ons kwam, sprintte hij weg onder begeleiding van zijn nederige dienaren (ik bedoel Pilot-vissen).
Op dat moment voelde het alsof mijn hart stopte met kloppen voor een femtoseconde en al mijn bloed stopte met circuleren in mijn aderen. Ik geloofde ongeveer dat ik ook een tijdje met ademen stopte om geen luchtbellen te creëren die dit enorme wezen naar mij toe zouden lokken. Ik moet toegeven dat dit een van de weinige gruwelijke momenten in mijn leven was, maar dat was niet de enige beschrijving van hoe ik me voelde. Het was een mix van angst, verschrikking, opwinding, opwinding en verwondering. Ik ben ongeveer 5 minuten sprakeloos aan boord opgestegen, nadenkend over wat ik net deed. Ik knuffelde bijna een haai, en "dank GOD", er gebeurde niets. Hij bijt me niet, jaagt me niet na of doet me pijn. Integendeel, hij was nieuwsgierig naar de groep en zodra hij zich gevangen voelde, besloot hij een snelle ontsnappingstechniek toe te passen.
Oceanic white tip, November 2015
Die nacht bleef ik slapeloze denken: hoeveel angstige ideeën heb ik mijn hele leven in mijn hoofd gepropt die me belemmeren om te ontdekken? Hoe vaak ben ik geïntimideerd door iemand of iets in die mate dat ik een confrontatie vermeed of een verantwoordelijkheid weigerde of een kans miste? Hoe vaak heb ik de oordelen van andere mensen als "ipso facto" genomen en mijn leven dienovereenkomstig gedicteerd!
Op dat moment besefte ik dat ongeacht wat mensen zeggen of doen of zeggen, het niets is tenzij je het probeert. Elke persoon die probeert je te ontmoedigen iets te doen, of een negatieve impact op je heeft door te proberen je te kooien in grenzen die gecreëerd zijn door zijn levensmodel, is niet echt; hij is een illusie. Die stem in je hoofd die elk verlangen of elke hoop in je hart kleiner maakt, is niet echt; het is een illusie. We zijn wezens van liefde en openheid en beproeving en experiment. Omdat dit de essentie van het leven is!
De volgende dag was onze eerste duik in de vroege ochtend in Deadalus. Die ochtend voelde ik me anders. Ik keek er echt naar uit om een andere haai te ontmoeten en dit respectvolle wezen weer te zien; en ik geloof dat de hemel mijn gebed hoorde en zij antwoordden onmiddellijk! Een school van Hammerheads circuleerde vredig in het blauw op 40 meter diepte! Het landschap was zo mooi in die mate dat ik mijn hart vol vreugde voelde opkomen! Samen zwemmend, elkaar licht aanrakend, in cirkels bewogen en plaatsen van de ene naar de andere kant verwisseld in een supe progressie, leek het en leek het op een van die reclames die focusten op beweging in slow motion van vloeibare kleuren en water. Het was gewoon zo geweldig en "vredig".
Alles in ons leven heeft een goede en een uitdagende kant. Wanneer we ons concentreren op het goede, verdwijnt de uitdaging. Wanneer we ons brein afstemmen op het omarmen van de schoonheid van het leven en het volledige moment leven, voelen we ons zeker LEVENDIG!
Dus, hoe voelt het om een haai tegen te komen? Het voelt alsof je echt in deze wereld bestaat!
Dalia Saleh - Clients Relations Manager